Memoires van een Sparks

We lopen Safi binnen met de Coral Rubrum. Het is mijn eerste reis buiten Europa en ik ben benieuwd wat er allemaal te zien valt. Aan de activiteiten in de haven te zien, gaat alles nogal primitief, we zien vrachtwagens met zakken meel  met de hand gelost worden in een magazijn.Veel  mannen lopen in de traditionele kledij, een kaftan of djellaba en met een fez op hun kop, wat een kleurrijk beeld oplevert. Ook zien we kleine vissersboten liggen, met eenvoudig vistuig. In de achterhaven, ligt een scheepswerfje, waar de voornamelijk houten vissersbootjes gemaakt en gerepareerd worden.

We liggen niet ver van de stad, en zodra we de wal opgaan komen er een aantal jongens van een jaar of twaalf op ons af. Ze zeggen in gebroken Engels ´streetpilot´, ´streetpilot´, dat komt niet slecht uit, want we zijn voor het eerst in deze haven en we gaan met één van de jongens akkoord dat hij ons de stad zal laten zien. Zijn Engels is heel beperkt, en in de Franse taal komen we toch wat verder.  We hebben afgesproken dat we eerst wat aan ´sight-seeing´ gaan doen, en daarna  op souvenirs jacht zullen gaan. Ik heb de gewoonte om vanuit elke haven een kaart naar huis te sturen, zodat ze enigszins weten waar ik uithang.

Op zee geef ik dagelijks de positie door van het schip, welke positie door Scheveningen Radio dagelijks doorgestuurd wordt aan het ANP. De Nederlandse kranten zoals het Algemeen Dagblad en de Telegraaf plaatsen vrijwel dagelijks de lijst met posities van alle Nederlandse schepen.  Ik maak er gewoonte van om onze positie aan te geven t.o.v. een welbekend geografisch object, een kaap, een eiland of een stad, zodat het thuisfront het niet al te moeilijk heeft om onze positie op te zoeken op een kaart in de atlas.

Zodra we het haventerrein af komen, zien we een oud fort liggen, wat ik later op eigen gelegenheid wat nader ga bekijken. De jongen neemt ons op sleeptouw, en we zien in de vele winkeltjes en markten (Souk) dat Safi een centrum van pottenbakkers is. Overal hangen, staan of liggen borden,schalen, potten, en andere aardewerken objecten. We bezoeken één van de pottenbakker  werkplaatsen, en zien dat echt alles met de hand gedaan wordt, het mengen van de klei, het vormen van de objecten, het beschilderen en het bakken. De potten worden eerst gedroogd, en daarna in een primitieve oven gebakken. Ik heb het gevoel in de middeleeuwen terug te zijn.We kopen onze souvenirs en bezichtigen de diverse bezienswaardigheden in de stad. We leren af te dingen, maar ik heb het idee dat we nog steeds teveel betalen voor onze souvenirs. De jongen neemt ons mee in een aantal kleine straatjes, en onverwacht  komen we via een poort op een marktplein uit, geheel omgeven door winkeltjes, en op het plein zelf wordt ook van alles verkocht. Ik zie een Marokkaan in Djellaba kostuum op de grond zitten, en rondom zich uitgespreid een groot aantal transistor radiootjes, welke allemaal staan afgestemd op dezelfde zender, met voor ons onaangenaam klinkend gezang.

Op de terugweg kopen we ook nog chocolade, maar die is van zeer slechte kwaliteit. Ook koop ik vijgen en dadels, om toch wat extra vitamines binnen te krijgen aan boord. De volgende dag ga ik op eigen gelegenheid de stad in, en laat mijn haar knippen, wat een bijzondere gebeurtenis wordt, want de manier van knippen is compleet anders dan wat ik gewend ben. Ik doe de ansichtkaarten op de post, en ´s middags gaan we nog even naar het strandje aan de noordkant van de haven gelegen.  De volgende morgen vertrekken we weer, richting Gibraltar we moeten de Middellandse Zee in.