Memoires van een Sparks

We komen komen met de “Coral Isis” terug uit de Perzische Golf, en we moeten naar Barcelona, een welkome bestemming na het afzien in de grote zandbak. De landen rond de Perzische golf bestaan voor een groot gedeelte uit woestijn (Saudi Arabië, Koeweit, UAE), en zeer schaarse begroeiing, vandaar de naam zandbak. We komen uit oorlogsgebied, want Iran en Irak zijn met elkaar in oorlog. We hebben veel, voornamelijk Amerikaanse´ oorlogsschepen gezien en ook een aantal keren gevechtshelikopters over zien komen. We konden de piloten zien zitten, en zagen de schietklare bewapening onder de helikopters hangen. Op zo´n moment geeft je dat toch een minder prettig gevoel, want we zitten op een grote varende bom, een gastanker.

Alle ellende is nog niet over, want op de terugreis komen we dicht onder de kust van Yemen. En daar hadden ze ook besloten met elkaar in de clinch te gaan, om noord en zuid Yemen met elkaar te verenigen. Via de radio diverse berichten onderschept, dat alle buitenlanders aangeraden wordt Yemen z.s.m. te verlaten. Het Koninklijke jacht “Brittania” van Koningin Elizabeth wordt naar Yemen gedirigeerd, om de Engelsen op te pikken. We komen later dit ranke motorschip in de Rode Zee tegen.

Deze reis doet mij besluiten om een punt te zetten achter mijn carrière als zeeman. De maatschappij verdient tonnen aan deze reizen naar oorlogsgebied en wij krijgen een paar zakcenten voor de periode dat we in oorlogsgebied varen. Mijns inziens wegen de gevaren niet op tegen de magere financiële tegemoetkoming die we krijgen. Zodra ik met verlof ga, zal ik mijn ontslag aanvragen.

Enfin, we komen in Barcelona aan, een zeer prettige haven en na het inklaren van het schip, ga ik met een collega de wal op. We gaan de stad in en bekijken de bezienswaardigheden, we zijn blij weer eens onder de mensen te zijn. We lopen over de “las Ramblas” en eten wat, drinken wat en gaan naar de kapper om onze hoofdtooi weer een beetje in model te krijgen. Het eten en drinken in Spanje ligt ons wel, de meeste bar´s serveren verschillende soorten “tapas”. De uren verstrijken en we lopen langzaam steeds verder omhoog de las Ramblas op, waar we al kunnen merken dat er hier minder toeloop is dan aan de lage kant van de las Ramblas. Het aantal barretjes in de zijstraten nemen echter in aantal toe, en we hebben er al heel wat van binnen gezien. We moesten dat woestijnzand uit onze kelen zien weg te spoelen, vandaar.

Ik stel voor om weer terug te gaan naar het schip, want ik voel dat ik aan mijn merk zit, en moe ben na een hele dag rondgedoold te hebben in de stad. Mijn collega echter heeft oogcontact met een in zijn ogen schone donkere Spaanse, die na verloop van tijd onze richting uit komt. Ze vraagt mijn makker met een ietwat donkere en hese stem, “ Do you buy a whiskey for me ?”, en ze gaat naast mijn collega zitten. Bij mij gaan de alarmbellen al rinkelen, ik probeer mijn collega in klaar Nederlands te waarschuwen, dat ik het vermoeden heb dat de bewuste dame, misschien wel geen dame is, maar een omgebouwd heerschap. Hij negeert echter mijn advies, en gaat aan een afgelegen tafeltje zitten achter in de zaak. En binnen de kortst afzienbare tijd zit zij op zijn schoot en begint hij haar te zoenen en te betasten. Ik vind het wel goed zo, ik heb hem in ieder geval gewaarschuwd, en begin een dialoog met de man achter de bar en bestel nog wat tappas, om daarna mijn terugreis naar het schip te regelen. Ik vraag de barman om de rekening op te maken en of hij een taxi kan regelen die ons voor een schappelijk prijsje terug aan boord wil brengen. Dat wordt allemaal geregeld, en ik betaal en neem de rekening mee, die zal ik aan boord nog wel vereffenen met mijn collega, die het op dit moment te druk heeft met zijn nieuwe verovering. Ik ga nog even naar het toilet voor een pitstop, en zodra ik terug kom hoor ik inneens een hoop gevloek en getier in het Nederlands, tafeltjes en stoelen en glaswerk vallen met veel kabaal op de grond, en ik zie mijn collega in box-houding tegenover de dame in kwestie staan. Hij schreeuwt naar mij, “het is een travestiet, de gore flikker”. Ik pak mijn collega bij de arm, leid hem naar buiten direct de klaarstaande taxi in, ik heb namelijk geen zin de komst van de “Guarda Civil” af te wachten. Toch goed ge-timed  allemaal, dat ik de rekening betaald had en een taxi geregeld had. Zodra we aan boord komen, help ik hem zijn hut in, want hij heeft hem goed zitten, en bij het verlaten van zijn hut vraag ik hem terloops met een zware hese stem “Do you buy a Whiskey for me ?”  Ik hoor nog wat gevloek, en zoek daarna mijn hut op.

©2009 Dick Bal

Brazilië