POEM
The Slow Pacific Swell
by Yvor Winters
Far out of sight forever stands the sea,
Bounding the land with pale tranquillity.
When a small child, I watched it from a hill
At thirty miles or more. The vision still
Lies in the eye, soft blue and far away:
The rain has washed the dust from April day;
Paint-brush and lupine lie against the ground;
The wind above the hill-top has the sound
Of distant water in unbroken sky;
Dark and precise the little steamers ply-
Firm in direction they seem not to stir.
That is illusion. The artificer
Of quiet, distance holds me in a vise
And holds the ocean steady to my eyes.
Once when I rounded Flattery, the sea
Hove its loose weight like sand to tangle me
Upon the washing deck, to crush the hull;
Subsiding, dragged flesh at the bone. The skull
Felt the retreating wash of dreaming hair.
Half drenched in dissolution, I lay bare.
I scarcely pulled myself erect; I came
Back slowly, slowly knew myself the same.
That was the ocean. From the ship we saw
Gray whales for miles: the long sweep of the jaw,
The blunt head plunging clean above the wave.
And one rose in a tent of sea and gave
A darkening shudder; water fell away;
The whale stood shining, and then sank in spray.
A landsman, I. The sea is but a sound.
I would be near it on a sandy mound,
And hear the steady rushing of the deep
While I lay stinging in the sand with sleep.
I have lived inland long. The land is numb.
It stands beneath the feet, and one may come
Walking securely, till the sea extends
Its limber margin, and precision ends.
By night a chaos of commingling power,
The whole Pacific hovers hour by hour.
The slow Pacific swell stirs on the sand,
Sleeping to sink away, withdrawing land,
Heaving and wrinkled in the moon, and blind;
Or gathers seaward, ebbing out of mind.
Yvor Winters, “The Slow Pacific Swell” from The Selected Poems of Yvor Winters, edited by R. L. Barth. Used by permission of Ohio University Press, Athens, Ohio.
Source: The Collected Poems of Yvor Winters (1960)
Memoires van een Sparks 
Ik heb dit gedicht geplaatst naar aanleiding van een discussie met Theo Horsten over de ´macht´ van de Grote of ook wel Stille Oceaan genoemd (Pacific).
Voor wie niet gevaren heeft, zal zeggen zee is zee en golven zijn golven, maar toch is dit niet waar. De Grote Oceaan is apart, groot en machtig, en dwingt respect af.
Theo Horsten is de schrijver van “de Prijs” een roman m.b.t. het varen tijdens oorlogstijd en de gevolgen hiervan op de ´overlevenden´ van deze periode. Een aangrijpend verhaal, alhoewel fictie, zit er m.i. veel autobiografische stukken in, en alle gebeurtenissen worden in een historisch juist perspectief getoond.
By: Dick Bal on januari 13, 2010
at 19:03
Hoi Dick
Ik heb “de Prijs” van The Horsten gelezen.
Het boek heeft mij aangegrepen.
Theo Horsten, met wie ik naderhand enkele mails heb gewisseld is een heel goede verteller.
73, su
Wieb Roffel
ex-R/O Reederei Egon Oldendorff (Dld)
By: Wieb Roffel (zeevaartschool Groningen) on maart 25, 2015
at 17:17