Memoires van een Sparks

Mexico,

Met de “Coral Rubrum/PJUT” voeren we een poosje in de Golf van Mexico tussen de US , Mexico, Venezuela, Colombia en Ecuador.

Nu heb ik diverse zaken meegemaakt in Mexicaanse havens en zal hiervan verslag doen. De havens die we aan deden lagen allemaal aan de Golf van Mexico en waren Tampico, Coatzacoalcos en VeraCruz. Het was een welkome aanvulling op onze lijst van bezochte landen/havens.

Mariachi;

In alle havens waar we aanlegden, zowel in Tampico, Veracruz als ook in Coatzacoalcos, kwamen we Mariachi bands tegen, zij liepen door het centrum van bar tot bar, of speelden gewoon op een pleintje, en gaven een leuke tropische sfeer aan het geheel. Ook de vele eettentjes, en kraampjes met tropisch fruit en locale lekkernijen gaven ons de kans om weer eens wat anders te eten en te drinken dan we aan boord gewend waren.

Spaanse pepers;

Zodra we in Coatzacoalcos op de rivier voor anker waren gegaan, een nogal smerige industriestad, regelden we een bootje om de wal op te kunnen. De eerste verkenning viel niet tegen, we konden de meeste zaken belopen, en we gingen snel op zoek naar een bar om wat te drinken en wat te eten. Het was drukkend warm, in het sub-tropische klimaat dus we hadden dorst. We streken neer op een terras van een plaatselijk restaurant en kregen mooie flesjes Corona bier voorgezet. We vroegen of er ook misschien iets aan een borrelhap te versieren was, en eenmaal in ons beste Spaans uitgelegd, kwam de garçon na een paar minuten terug met een grote schaal, met Nacho kaas en stukjes worst gegarneerd met tomaat en spaanse pepers. Ik vroeg de garçon of de Spaanse pepers heet waren, hij zei van niet. Ik wachtte even af of iemand zou voorproeven, zoveel had ik al wel geleerd. Een van de WTK´s zei, dat die Spaanse pepers niks voorstelden, en dat hij altijd op de Oost gevaren had en gewend was aan scherp eten met sambal, en andere scherpe gerechten en spijzen. Dus ik zei tegen hem ga je gang, laat maar eens zien dat je een vent bent. Hij stak een van die Spaanse pepers in zijn mond , en begon erop te kauwen. In eerste instantie leek het erop of er niks aan de hand was, maar na een poosje zagen we onze makker langzaam rood aanlopen. Hij dronk snel zijn flesje bier leeg, en begon de garçon te roepen dat hij water wou. Hij dronk snel twee glazen water, maar zijn hoofd was nu al zo rood als een tomaat, en hij begon te kuchen en te proesten. De garçon zag het allemaal wat lijdzaam aan, en kwam met een mandje met een soort pittabrood, waarna de WTK weer langzaam zijn normale houding en kleur terug kreeg. Die had dus zijn lesje wel geleerd.

Garnalen-cocktails;

In Coatzacoalcos moesten we altijd op een bootje wachten, om terug naar het schip te kunnen. Aan de rivierkant lag een restaurant met een groot terras, schaduwrijk vanwege de grote en hoge bomen, en met uitzicht over de rivier. Het was een leuke plaats om te moeten wachten op het bootje. Het was laat in de middag, en we zaten op het terras van het desbetreffende restaurant. We hadden bier besteld, en een aantal garnalen cocktails, die zeer goed smaakten, met grote tropische jumbo garnalen. De rivier bracht veel organisch materiaal met zich mee, zoals takken en stukken boomstammen, het water was bruin-gelig van kleur. Ook zagen we regelmatig pelikanen al laagvliegend over de rivier vis vangen. Ineens kwam er een hele vlucht luid kwetterende vogels over de rivier aangevlogen en nestelden zich allemaal in een van de bomen op ons terras, en dan juist de boom waar wij onder zaten. De vogels ruzieden nog wat voor de beste plaats voor de nacht, en maakten hun toilet, en deden nog even hun laatste behoefte, voordat we het in de gaten hadden, lag onze tafel vol met vogelstront, inclusief in onze lekkere garnalen-cocktails en zochten we een haastig heenkomen, om zelf niet gebombardeerd te worden met de stinkende vogelstront.

Taxi;

Aangezien we voor een aantal dagen zouden blijven liggen, zouden we in het weekend naar een dorpje in de bergen gaan, Buena Vista genaamd als ik me goed herinner. In dat dorpje zou een leuke uitgaansgelegenheid zijn, en omdat het flink  hoger lag dan de havenstad, zouden we  er schonere lucht en aangenamere temperaturen kunnen verwachten. Ook hadden veel rijkere mensen uit het vervuilde Coatzacoalcos een buitenverblijf in de bergen om aan de zware luchtverontreiniging te ontkomen. Volgens de kok zouden we daar ook veel mooie dames kunnen vinden, dus wij waren al snel overtuigd en zouden met hem meegaan. Onze kok, die een aantal jaren in zuid-Amerika had gewoond regelde een taxi, een oude volkswagen kever, die ons ter plaatse zou brengen.
De kok had zijn stappak aangetrokken, een witte broek, met wit colbert en overhemd met een dunne zwarte stropdas.Wij vonden dat allemaal wat overdreven en liepen in onze gewone westerse kledij, een makkelijke broek met een sportief hemd of polo.
Een aantal kilometers buiten Coatzacoalcos, merkten we dat de weg al flink omhoog ging, maar het paviment werd slechter en op een gegeven moment reden we nog alleen maar over een vergroot kiezelpad. Nu had het de laatste dagen flink geregend, en overal lagen er nog plassen en poelen vol met modder, en plotseling kwam de VW kever vast te zitten, en die er door ons gewicht ook niet meer uit kwam. We moesten uitstappen, in de modderpoel, en we keken even toe hoe de taxi-chauffeur probeerde zijn karretje uit de modder te krijgen, maar zijn pogingen hadden als enig resultaat, dat hij steeds verder vast kwam te zitten. Er zat niks anders op dan te helpen. We schaarden ons achter de kever en duwden met “full-steam-ahead” de kever uit de modderpoel, de taxi-chauffeur gaf nog een flinke dot gas, en de wielen spinden flink en wierpen een grote hoeveelheid modder naar achter, exact waar onze kok stond in zijn witte pak. Hij zag er niet uit, ook wij kwamen niet ongeschonden uit de strijd, en besloten om maar weer terug aan boord te gaan, en om maar in Coatzacoalcos te blijven.

Een nachtje in de bak;

Tijdens ons verblijf in de Golf van Mexico waar we tussen de US, Mexico, Colombia, Ecuador en Venezuela voeren, kwamen we regelmatig in Coatzacoalcos, een nogal vieze en vervuilde havenstad. In het havengebied lagen veel chemische en petro-chemische fabrieken van PEMEX, de Mexicaanse oliemaatschappij. In de jaren tachtig tilden ze nog niet zo zwaar aan het milieu, en hing er vrijwel constant een indringende zwavellucht. Ook het water in de haven en de rivier was zwaar vervuild.

Toch kon je er redelijk goed uitgaan, en het eten en drinken aan de wal was ook van redelijke tot goede kwaliteit. ´s avond besloten we naar een discotheek te gaan. We gingen met een groepje van een man of vijf of zes, en probeerden aanspraak te maken met de locale bevolking, wat niet zo vlot ging vanwege de taalbarrière. Wij spraken niet voldoende Spaans en de dames spraken weinig of geen Engels, en dan in een luidruchtige omgeving als een discotheek, houd de conversatie snel op. De kok was ook mee, en die sprak wel goed Spaans, want hij had een aantal jaren in Argentinië gewoond, maar ook hij had niet veel succes. Op het einde van de avond raakten we zelfs een beetje verveeld, en begonnen olijven naar elkaar te gooien, die rijkelijk bij de drankjes geserveerd werden. Ik zei tegen de 3^e WTK dat ik terug naar boord ging, want die avond viel er weinig te versieren. We liepen met zijn drieën terug naar de aanlegplaats voor het bootje, want we moesten met een bootje terug naar het schip. Achter ons liepen de kok en de rest van de maten. Het is denk ik een uur of 12, en plotseling kwam er een politieauto op ons af rijden en stapten er diverse PM´s (Policia Militar) uit met knuppels en honden, en werden we op nogal hardhandige wijze tegen de muur gezet, benen wijd en handen omhoog tegen de muur. Zo werden we gefouilleerd om te zien of we geen wapens of drugs bij ons hadden, en ondanks dat we niks bij ons hadden werden we achter in de boevenwagen gegooid. Ik liet nog mijn walpasje zien, maar het had geen baat meer, de beslissing was genomen we moesten mee naar de “delegacia de policia” (politieburo), waar we zonder al teveel inbreng in een grote cel werden opgesloten, in welke cel al een aantal Mexicanen zaten opgesloten.

We moesten wel onze veters uit de schoenen halen, en riemen afgeven, om te verhinderen dat we eventueel zelfmoord zouden plegen. Ik verzocht nogmaals  om onze agent te bellen om dit misverstand op te lossen. In de cel van zo´n 5 bij 3 meter zaten nog een vijftal andere ´gevangenen´ en uit de povere gesprekken die ik met ze heb zaten ze vast voor diefstal, zakkenrollen en dergelijke vergrijpen. De cel had een harde betonnen vloer, en er lagen een paar kartonnen dozen die als ´matras´ fungeerden. Aan de kopse kant van de cel had je twee toiletten, nou ja toilet was misschien een groot woord. Er stonden twee wc-potten zonder wc-bril en van de deuren waren alleen nog de scharnieren over, dus als je je behoefte wilde doen, moest dat ´a plein public´. Dat was dan nog niet het ergste, want de wc´s stonken alsof ze de laatste 10 jaar niet gereinigd waren, en lag er vuil wc-papier, kranten papier op en rond de wc-potten. Ik vroeg me af, hoe in hemelsnaam je behoefte daar te doen zonder jezelf te bevuilen. Een van de Mexicanen liet het zien, hij nam vanaf een meter of twee een sprong op de wc-pot en deed gehurkt zijn behoefte. Ajajajai, ik moest zelf ook naar de wc, en niet alleen om te pissen…. , papier was er niet meer. Gelukkig dat ik een zakdoek bij me had. Ik maakte eenzelfde sprong op de wc-pot als die Mexicaan had voorgedaan en knoopte mijn broek los en deed mijn behoefte, ik voelde me een soort evenwichtskunstenaar, want alles was er opgericht om zo schoon mogelijk van die plee af te komen, want water of een wasbak waren er niet. We konden niet echt slapen op de kartonnen dozen op de betonnen vloer, en zodra het weer licht werd, kwam een van de bewakers ons ophalen. Bij de ‘delegado’ aangekomen werd ons duidelijk gemaakt dat we ieder een vijftig dollar moesten betalen, om ons vrij te kopen. Ik probeerde nog te onderhandelen, en er achter te komen op welke gronden we werden vastgehouden, maar daar kregen we geen antwoord op. De reden was waarschijnlijk de haat tegen gringo´s die vele Mexicanen hadden  en voor het aanvullen van hun gage. Aan boord gekomen kregen we nog een uitbrander van de Kapitein, die via via van het verhaal op de hoogte was gebracht. We waren pisnijdig op de locale autoriteiten en waren van plan een protestbrief te sturen aan de Nederlandse consul, om ons ongenoegen te uiten. Ook gingen we nog even bij de kok op bezoek om te weten te komen waarom hij ons niet te hulp was geschoten, hij liep maar zo´n 100 meter achter ons toen we werden opgepakt, en had zeker met zijn vloeiend Spaans kunnen voorkomen dat we werden meegenomen. Maar de kok had in Argentinië de militaire junta meegemaakt, en had nogal een sterke afkeur van alles wat zich in politie-uniform op straat begaf. De eerst volgende keren dat we deze haven aandeden ben ik ´s avonds niet de wal meer op geweest.

©2009 Dick Bal

Brazilië