Memoires van een Sparks

We zijn met de Coral Isis onderweg van, naar ik meen Houston, naar Melbourne en Sydney in Australië. We gaan richting Panama Kanaal en na het uitwisselen van alle benodigde berichten m.b.t. de passage door het Panama kanaal gaan we op de rede van Colon voor anker, om netjes onze beurt af te wachten, om door het kanaal te gaan. Het is warm en drukkend weer, en dan ben je blij dat je in een airco geregelde omgeving kan verblijven.

De WTK´s hebben een zware tijd want één van de machinekamer fan´s heeft het begeven, dus in de machinekamer is het nog warmer dan normaal.
Het is mijn eerste passage door het Panama kanaal, en ik geniet echt van deze tocht. Het is voor een zeeman toch één van de hoogtepunten om mee te maken. Als je eenmaal een keer door het Panama kanaal bent gegaan, kun je pas een voorstelling maken van de ´grandeur´ van de werken, en welke tegenslagen de bouwers van dit kanaal hebben moeten overwinnen. Zoals hoge temperaturen, hoge vochtigheid, dengue (knokkelkoorts), Malaria en andere tropische ziektes. Enfin, als we eenmaal door het kanaal heen zijn en de loods van boord is, worden alle voorbereidingen getroffen voor de oversteek van de Grote of Stille oceaan (Pacific), dan nog niet wetend dat die stilte maar heel relatief zal blijken te zijn. Het is voor mij een nieuw vaargebied, dus moet ik uit de ‘Admiralty list of radio signals’, gegevens halen om te zien welke kuststations er weerberichten voor dit gebied uitzenden, en welke kuststations ik eventueel kan gebruiken voor het verzenden van OBS-jes (weerrapporten van schepen). De stuurlui hebben een grote lege kaart voor hun neus, en zijn bezig om een grootcirkel koers uit te zetten. We zullen pas op de hoogte van Nieuw Zeeland weer land zien.
In de pilots, die we aan boord hebben, kun je de meest interessante gegevens halen. Sommige gegevens dateren nog uit de tijd van de ontdekkingsreizigers zoals Captain Cook, en William Bligh de stuurman van Captain. Cook , en later Kapitein van de Bounty. Bligh was zo goed in het documenteren van voor de scheepvaart belangrijke navigatie-objecten dat ze nog steeds deel uitmaken van de hedendaagse pilots.
In die ´pilots´ worden de gevaren voor de scheepvaart beschreven, en vindt je o.a. tekeningen van kapen, vuurtorens, en andere bakens in zee. Ook staan er meer algemene gegevens in m.b.t. de havens.

Van collega´s R/O´s heb ik gehoord, dat verbindingen uit de zuid-Pacific met Scheveningen Radio moeilijk zijn, maar ik heb gelukkig goede apparatuur aan boord, met voldoende vermogen, om dagelijks contact te blijven onderhouden met PCH (Scheveningen Radio). Wel moet ik mijn tijden en frequenties aanpassen voor de dagelijkse sked. (schedule)
De reis loopt voorspoedig, totdat we in de zuid-Pacific komen en de golven toch wel erg groot worden, ik schat de golfhoogte in tussen de 15 en 20 meter met sommige uitschieters tot een 25 meter hoog. Nu is de Coral Isis maar een goede 120 meter lang, dus je kunt je wel voorstellen dat je op zo´n moment maar een speelgoedbootje bent in de handen van Neptunus, die de golven laat bewegen afhankelijk van zijn humeur.
Ook verschijnen de Albatrossen, die dagen lang naast en boven de brug blijven hangen, en het lijkt dat ze ons de hele tijd in de gaten houden. Ze maken af en toe een uitstapje om een vis te vangen. We krijgen af en toe een breker (brekende golf) aan boord. De bootsman wordt dagelijks naar voren gestuurd, om te zien of alles nog zeevast gestuwd is en of er geen schade of lekkage is. Als hij die inspectie doet, alleen of samen met de 1e stuurman, wordt er enigszins snelheid geminderd om geen golven aan boord te krijgen. Op één van die tochtjes naar de bak, krijgen we weer een enorme breker over en zien we seconden langs niks vanwege het schuim wat tegen de brug spat. Zodra het zicht weer wat beter wordt, zien we de bootsman in het gangboord liggen, hij was dus de bak afgespoeld, en kon zich gelukkig in het lager gelegen gangboord vasthouden.
Er wordt een ´reddingspoging´ ondernomen om de bootsman uit zijn benarde positie te halen, en eenmaal in de ziekenboeg, wordt geconstateerd dat hij behalve een gecompliceerde beenbreuk, nog diverse ribben heeft gebroken en waarschijnlijk nog een aantal interne kneuzingen. Er wordt een soort scheepsraad gehouden, waar ik aan mag deelnemen, wat nu te doen, want de bootsman heeft urgente medische hulp nodig.
De Chileense Paaseilanden zijn te ver weg, en na onderzoek blijkt dat ze daar ook geen medische faciliteiten hebben.
Eventueel kan de Chileense marine luchttransport organiseren, maar dit alternatief wordt snel afgewezen. De diensten van Generaal Pinochet worden niet gewaardeerd door onze ´linkse´kapitein. Het eilandje wat het dichtst bij ligt, is “Pitcairn” Island, ja het eilandje waar de muiters van de Bounty naar toe zijn gevlucht.
Ik zie in de eerder genoemde ´list of maritime radiostations´ dat Pitcairn een kuststationnetje heeft en op bepaalde tijden uitluisterd op zowel 500 KHz als 2182 Khz noodfrequenties. Ik neem contact op met Pitcairn/ZBP, en na wat gegevens uitgewisseld te hebben, blijkt dat ook zij geen medische faciliteiten hebben, en ook geen vliegverbinding. Schepen moeten er op de rede voor anker, en alles wordt met een sloep afgehaald. In één van de verbindingen met het station op Pitcairn, krijg ik de naam door van de operator; Thomas Christian, ik vraag hem of hij familie is van de beruchte stuurman van de Bounty, Fletcher Christian, en dat beaamt hij. Hij is een achter- achterkleinzoon van de beruchte stuurman.
Dat is toch wel heel bijzonder, dat je op zo´n manier geconfronteerd wordt met de maritieme historie. Dan komt 1789, het jaar dat de muiterij op de Bounty plaatsvond, wel heel dichtbij. Wat is nou een tijdsbestek van 200 jaar ? Het merk ‘ Douwe Egberts’  bestond toen al…
Al met al een heel bijzondere ervaring. Dat later Pitcairn negatief in het nieuws komt, vanwege een pedofilie schandaal, en dat de betrokken mannen niet gestraft zullen worden, omdat anders de roeiploeg voor de sloep niet compleet te krijgen is, doet niks aan mijn ervaring af, maar dat die gasten op Pitcairn ervaring hebben in het ontlopen van ´vrouwe Justitia´ is een feit, zowel Fletcher Christian als ook de pedofielen ontlopen hun straf. Het zal wel komen omdat ´vrouwe Justitia´ blind is.Enfin, terug naar de Coral Isis, de toestand van de bootsman gaat achteruit, en we (de scheepsraad) besluiten om contact op te nemen met Scheveningen Radio. Dit was een service van Scheveningen Radio die goed werkte, je kreeg boven iedereen voorrang en werd met een arts in contact gesteld, die het hele geval begeleide. Dit gaf voor mij wel veel extra werk, want ik moest om de zoveel uur, de medische toestand van de patient per telegram doorsturen, en éénmaal per dag hadden we via korte golf telefonie verbinding met Scheveningen Radio. Ik werd er soms een beetje pissig van, want de Kapitein was nogal onzeker, en wou soms wel twee of drie keer per dag bellen, en als hij al contact had bleef hij 10 of 15 minuten dezelfde zaken herhalen, wat voor andere schepen vervelend was die met gruwel op hun verbinding zaten te wachten. Je moet je voorstellen we voeren in de stille Zuidzee, en dan heb je niet op elk moment van de dag verbinding met Scheveningen Radio, dat lukt je maar op bepaalde tijdstippen, wanneer de propagatie condities voor de radiogolven dit toelieten.

Na veel overleg tussen de officieren en met de wal, werd besloten om Tahiti aan te lopen, om de bootsman de wal op te krijgen en hem medisch te laten behandelen. Weer toeval zeker, waar de muiters van de Bounty van Tahiti/Papeete naar Pitcairn vluchtten, doen wij het andersom, wij gaan van Pitcairn naar Tahiti/Papeete. Nog een parallel uit het verhaal van de Bounty, de Kapitein van de Bounty werd door de muiters in een sloep gezet, met wat water en scheepsbeschuit, en kwam uiteindelijk in het toenmalige Batavia weer aan land.(en wij zitten met een gewonde Indonesische bootsman)
De golven blijven inkomen, en in één monstergolf die aan dek breekt, wordt de reserve scheepsschroef als een luciferdoosje van het dek af geslagen. Die scheepsschroef lag toch zeer goed gestuwd op een sokkel en met stalen banden over de bladen heen, maar de natuur heeft meer kracht dan wij kunnen bevatten. Ook de zeereling achter op de bak overleeft de brekers niet, en ligt platgeslagen achterover. In Australie zullen reparaties nodig zijn om deze schade te herstellen.

Als we in Papeete aankomen en langs de kant gaan, wordt de bootsman per ambulance afgehaald. Om hem uit de ziekenboeg te halen wordt nog een hele klus, want hij mag zich niet bewegen, en de matrozen krijgen de brancard niet door de deur. Maar het is toch op een of andere manier opgelost, want ik zie de ambulance met patient en al vertrekken.
Daarna vervolgen we onze reis naar Australië, waar we zonder andere malheur aankomen.
We krijgen in Melbourne te horen dat we via Hawai weer terug moeten naar het Panama kanaal, waar ik afgelost zal worden.