Memoires van een Sparks

Santos,

Santos ligt op een soort schiereiland en is omgeven door baaien, kreken en mangrove bossen, waar de locale bevolking op `Siri` krabben vist. Het is de drukste haven van Brazil, en planning is niet waar ze echt in uitblinken, we liggen dan ook vaak lang in de haven, of geankerd op de rivier.

Er liggen een aantal rotsachtige heuvels in het stadje. Vanaf één van die rotsen (Monte Serrat) heb je een prachtig uitzicht over de baai van Santos, het stadje, de stranden en het in het achterland liggende bergketen Serra do Mar.

Het stadje heeft het ´oude´ centrum aan de estuarium kant, met interessante architectuur, zoals de koffiebeurs, terwijl langs de strand-boulevard het nieuwere gedeelte van de stad ligt, met modernere architectuur.
Je kunt de rots Monte Serrat bestijgen met een spoorbaantje, of via de stenen trappen, wat een zeer vermoeiende bezigheid is, want de rots ligt zo´n 150 meter boven zeeniveau. Het treintje is wel leuk, als je niet al teveel last van hoogtevrees hebt, want het stijgt snel op de steile helling. Het voelt alsof je op een hellend vlak staat en op elk moment naar beneden kan vallen. Eenmaal boven aangekomen, kom je in het oude casino, waar je een op een aantal terassen de vergezichten in diverse richtingen kunt bewonderen. Er staat ook nog een klein kerkje toegewijd aan “Onze Lieve Vrouwe” MontSerrat, waar je een kaarsje kunt branden, en eventueel souvenirs kunt kopen.

In Santos lagen we vaak voor anker op de rede, of op de rivier (is feitelijk een estuarium) totdat er een plaatsje voor ons was om te lossen. Wij losten met de “Coral Isis” VCM (vloeibaar gas om PVC te maken) aan de koffiepier, waar in grote ´warehouses´ enorme stapels zakken koffie lagen opgestapeld. Of soms lagen we nog iets verder. Er liep een pijpleiding door de haven, naar de fabriek van DOW chemical. Als de slang na het lossen werd afgekoppeld, kwam er altijd nog een stoot vloeistof/gas vrij die alle alarmen aan boord lieten afgaan. Hier namen ze het niet zo nauw met het kankerverwekkende goedje.Als we op de rede lagen, konden we een bootje krijgen naar de wal, waar we naar een steiger gebracht werden op de punt van het strand (“Ponta da praia”), of als we op de rivier lagen, we naar de loodssteiger gebracht werden. Vandaar namen we een taxi of gingen te voet op pad. Het straatje van alles lag niet al te ver van de stukgoed pier, die gasten van de Nedloyd hadden altijd de beste ligplaats in de havens… Maar Santos had meer dan alleen het straatje van alles, en ik zal proberen alle plekken aan bod te laten komen.

De “Ambuggiebar”; (Hamburg bar)

In de Hamburg Bar (spreek uit; Ambuggiebar) in het straatje van alles van Santos, kwam je regelmatig andere Nederlandse zeevarenden tegen, meestal van de Nedloyd, maar ook wel van andere rederijen. De Hamburg bar was meestal het eerste lokaal dat werd aangedaan bij een avondje stappen. Deze bar cq danslokaal werd gerund door dikke Maria, die behalve wat Engels, ook een aantal Nederlandse woorden had geleerd, welke ik hier niet zal herhalen… Zij zat altijd op een barkruk, achter een soort ´counter´ waar de drankjes afgerekend moesten worden. Zij was altijd zeer vriendelijk, en mocht die blanke Hollanders wel.

Aangezien dat de Ambuggiebar de eerste stopplaats was, wemelde het in de bar van de dames van lichte, doch sympathieke zeden… Ik weet me te herinneren dat de eerste keer dat ik daar aankwam, wij op de stoep al aangesproken werden, en ik aan mijn jasje getrokken werd door diverse dames. Later werd me duidelijk gemaakt dat de dames voor de deur niet door de selectie van de Ambuggiebar waren gekomen, en dat je daar beter niet mee op stap kon gaan. Ik heb nog steeds het idee, dat de dames ons uitkozen, en niet andersom. En was de selectie eenmaal gemaakt, dan moest je dat voor de rest van het verblijf respecteren, anders had je gedonder. “No Butterfly” zeiden de dames, anders volgden er sancties, en maakten een beweging dat onze mannelijkheid er zou worden afgesneden. De dames spraken niet echt Engels, en wij niet echt Portugees, maar na een aantal dagen kon je toch wel een redelijke communicatie op gang houden, vandaar dat ik nog steeds de mening ben toegedaan, dat de beste plek om een vreemde taal te leren, in bed is 🙂

De “Love-Story”;

De Lovestory (spreek uit; lav-estoria) was in tegenstelling tot de Ambuggiebar, ons laatste stopplek, en ons verzamelpunt, om na een nachtje stappen, weer terug aan boord te gaan, al dan niet  gebruikmakend van een bootje. Nu had de Lovestory een keuken die 24 uur per dag open was, en dat wij meerdere malen om 07:00 uur ´s morgens al grote biefstukken zaten te eten, om weer wat op sterkte te komen, na een zware nacht….

Er waren nog wel wat meer barretjes in het havenkwartier, maar daar bleef ik meestal niet zolang hangen, ik ging liever naar de Boulevard van Santos, garnalen, krab en vis eten of naar São Vicente en naar Ilha de Porchat. Of gingen we soms met het pontje over naar Guaraja, wat de badplaats van São Paulo is. Daar had je de uitgaans gelegenheden en clubs waar het normale volk naar toe ging.

São Vicente;

São Vicente ligt in het verlengde van de Boulevard van Santos, en is op zich wat rustiger. Er ligt een eilandje voor de boulevard van São Vicente, wat Ilha de Porchat heet. Het eilandje is eigenlijk een grote rots die in zee steekt,  Op het eilandje ligt een voormalig Casino, wat in mijn tijd tot nachtclub, cq discotheek was omgebouwd.

Guaraja;

In Guaruja had je drie of vier stranden waar je naar toe kon gaan. Afhankelijk van het jaargetijde en de Braziliaanse vakantie periodes waren deze stranden druk bezet, en was er veel te zien. Ook ´s avonds was het altijd gezellig druk, in de verschillende bars en restaurants. We hadden meestal wel aanspraak, maar niet altijd sucess om een locale schone te veroveren.

Bijzonderheden;

Als je in Brazilië voor het eerst de wal op gaat, valt je een aantal zaken op, zoals de gebrekkige infrastructurele voorzieningen, als elektriciteit, water, riolering e.d. Deze worden niet op dezelfde nette wijze zoals in Nederland aangelegd. Elektriciteits draden hangen los, rioolputten liggen open zonder deksel, drinkwater lekt op aansluitingen, en niemand maakt zich er druk over. Als er dan een van de vele tropische regenbuien valt, valt vaak de stroom uit, lopen lager gelegen delen van de stad onder water, en zijn de meisjes blij, want de luiken op de schepen gaan dicht, dus moeten we langer blijven liggen. Ik leg uit dat ons schip geen luiken heeft, maar dat mag de pret niet drukken.