Lang voordat we de loods bij de monding van de Mississippi oppakken, zien we aan de geel-bruine kleur van het water, dat de rivier behoorlijk wat sediment meevoert, en in de Golf van Mexico afzet.
De rivier delta strekt dan ook zeer ver in zee uit, en wordt de ingang hiervan, via een aantal kanalen bevaarbaar gehouden. Langs de rivieroever zien we af en toe een aantal opslagtanks, werkhaventjes of een aantal gebouwen, maar over het algemeen is het meer moeras (bayous), dan wat anders. Alles zal hier over het water moeten worden aangevoerd, mensen die hier wonen moeten dus wel een bootje hebben om ergens te kunnen komen.
De loods, een arrogante zak, zegt dat ze veel met vliegtuigjes werken, maar ik geloof hem niet zo, met een vliegtuigje kom je op een landingsstrip en dan? Wegen zijn er niet, of lopen dood. Een helikopter zal een betere vorm van vervoer zijn. Pas bij Venice zien we dat er een weggetje langs het hoofdkanaal van de rivier begint te lopen.
Ook heb ik niet zoveel vertrouwen in het US Army Corps of Engineers, die schijnbaar de civiele taken voor waterbeheersing en waterwerken beheren, maar ja ik ben misschien een beetje bevooroordeeld m.b.t. waterwerken. Ik heb de uitvoering van de Deltawerken voor mijn neus zien gebeuren, met als sluitstuk de Oosterschelde werken met de doorlaatbare dam.
Op de kaart zien we veel Frans klinkende namen terugkomen. Ook heb ik ooit geleerd dat Napoleon de Franse gebieden in New Brunswick en Nova Scotia in noord-Amerika verkocht heeft aan de Engelsen en de Franstalige bewoners verdreven werden, naar de resterende Franse gebiedsdelen zoals Louisiana. Het zuidelijk gedeelte van Louisiana is in feite één groot moeras. Daar hebben die Fransen vrij lang geïsoleerd gezeten en hebben zo hun eigen cultuur enigszins kunnen behouden, ze worden de Cajuns genoemd, waarover later meer.
De rivier slingert door New Orleans, en wij slingeren mee, we zien diverse authentieke raderboten zoals de Natchez en de Creole Queen. We moeten nog verder stroomopwaarts naar Baton Rouge. Op de rivier komen we veel duwbakken tegen ´barges´geheten, soms wel zo´n 10 of meer aan elkaar vastgemaakt. We mogen niet al te snel varen, om niet teveel zuiging en golven te veroorzaken, en om de zwak uitziende levies niet te beschadigen. Een Levee, is een soort verhoging langs de rivier, de Yanken noemen het ook wel dykes, maar een echte dijk is het niet. De meeste Levies zijn volgens mij gewoon afzetting van sediment. Uiteindelijk komen we in Baton Rouge aan, ik ben blij dat de loods van boord gaat, want hij heeft anderhalve dag alleen maar over zijn bezittingen gesproken en hoe goed Amerika wel niet is. Enige interesse in wat wij te vertellen hadden, had hij niet, dus het waren meer vervelende monologen.
Enfin, we liggen in Baton Rouge voor de kant, en we organiseren een auto, om naar New Orleans te gaan, en het French Quarter (LeVieux Carré) te bezoeken. Ik heb mijn internationaal rijbewijs bij me (voor wat het waard is) en mag dan ook rijden. Het is zo´n 70 Amerikaanse mijlen, wat ongeveer 120 Kilometer is. Ik mag niet te hard rijden, want er geld een snelheidslimiet van 50 mijl, vanwege de energie-crisis en ik wil ook geen ´speed-ticket´ aan mijn broek krijgen.
We lopen door Canal Street, en komen op Bourbon Street, alwaar karakteristieke barretjes afgewisseld worden door Cajun restaurants, de onvermijdelijke souvenirshops en hotels. Je kunt je in een paardenkoets laten rondrijden, waar we maar niet aan beginnen, want we hebben dorst. Overal komt Jazz muziek vandaan, er staan hier en daar wat solisten te spelen, maar voor het echte werk moet je toch in een van de bar´s zijn. Onder deskundige leiding van de HWTK, die een fervent Jazz-liefhebber is, gaan we ergens naar binnen, en worden we Daquiri´s en Hurricane cocktails aangeboden. Ik neem een Daquiri, het lijkt een beetje op de Mojitos van Cuba, maar daar zijn ze beter, na onze eerste coktail gaan we maar snel over op het voor ons vertrouwde bier, Heineken, want Budweiser heeft volgens een oude zeemanswijsheid een laxerende werking.
Cajun
Nu hebben die verdreven Fransen zich in de Bayous (moerassen) moeten aanpassen aan hun nieuwe omgeving. Zo gebruikten ze wat de Golf van Mexico en de moerassen ze te bieden had, vis, garnalen en krab, en namen ze van de Jamaicaanse afkomstige Creolen de kruiden en pepers over, en voilá de Cajun cuisine was geboren. 
Voor een sfeerbeeld van de typische Cajun-muziek heb ik deze playlist van youtube bijgevoegd;
(klik op het youtube-icon)
Memoires van een Sparks 
Plaats een reactie