We moeten naar Matanzas op Cuba, wat op zich al heel bijzonder is. Cuba is getroffen door een Amerikaans handels-embargo, en verwacht van Europese landen dat we dat embargo respecteren. Maar ja, handel is handel, en daar is Nederland rijk van geworden. We zijn wel benieuwd wat we op Cuba zullen aantreffen, want niemand van ons is daar ooit geweest. Na in de staart van een overtrekkende orkaan gezeten te hebben, en we een ontwijkende koers hebben moeten aansturen, komen we aan in de baai van Matanzas.
Dat hier Nederlandse geschiedenis geschreven is, is minder bekend, maar in de baai van Matanzas veroverde Piet Hein op 7 September 1628 de zilvervloot op de Spanjaarden. De buit bedroeg 177.000 pond zilver en duizend parels, wat in 1628 een 11 à 12 miljoen toenmalige guldens waard was. Nu zou het een slordige 120 miljoen Euro waard zijn.
Het geld werd gedeeltelijk als dividend uitgekeerd, maar van het resterende bedrag werd door de West Indische Compagnie gebruikt om zich in het Braziliaanse Pernambuco te vestigen.
Hier kun je het hele verhaal lezen.
Matanzas is een klein havenstadje, en het ziet er allemaal een beetje troosteloos uit. We mogen toch de wal op, maar krijgen een aantal instructies mee, dat we het stadje niet uit mogen, en niet verder dan de brug mogen komen. We komen in een bar-restaurant terecht, en komen er achter dat je pas iets mag bestellen als je gezeten bent, of op een barkruk of aan een tafeltje. We vragen om bier, maar dat is op dat moment niet voorradig. Een collega, vraagt om een `Cuba Libre`, maar beseft de politieke betekenis van zijn bestelling niet. Ik leg hem snel uit dat hij dat beter niet kan bestellen, want op de eerste plaats zal je op heel Cuba geen Coca Cola kunnen vinden, en op de tweede plaats betekent “Cuba libre”; een vrij Cuba, wat door de Cubaanse asielzoekers in de US bedacht is als een term om een toast uit te brengen, als een wens voor de toekomst voor een vrij Cuba, welke term later geassocieerd is aan de bekende mix van Cola en Rum. We lopen nog wat door het stadje en proberen nog wat te drinken te krijgen, wat een moeilijke opgave blijkt. 
Een van de volgende reizen krijgen we opdracht om een lading naar Havana te brengen. De vreugde stijgt, want we willen de bekende “Tropicana Club” weleens van binnen bekijken. Ook wil ik de bar waar Ernest Hemingway regelmatig kwam, bezoeken en een ´Mojito´ drinken. Ook ben ik benieuwd naar de Cubaanse muziek, zoals de Salsa en andere ritmes. Eenmaal in Havana aangekomen, valt ons de stinkende haven op. Het water is zwaar vervuild door olie en afval. De Cubanen zeggen dat het door de hurricane komt, die schade aan schepen en haven-installaties heeft toegebracht. We krijgen walpasjes en mogen de wal op. We gaan met de bus naar het centrum. De buschauffeur rijdt door de stad alsof hij een Formule-1 coureur is en we zijn blij dat we eindelijk in het centrum kunnen uitstappen. 
We lopen wat rond en zien overal op openbare gebouwen, lof-uitingen aan de revolutie, en portretten van Fidel en Ché Guevara. Ook zien we mooie oude Amerikaanse sleeën rond rijden, die met kunst en vliegwerk rijdend gehouden worden. De nieuwere auto´s zijn Lada´s . De staat van onderhoud van de gebouwen en andere infrastructuur is over het algemeen slecht, en er zijn weinig winkels. Op een plein zien we twee grote files, een voor een ijsco karretje, de andere file is ons niet duidelijk waar die voor dient. We besluiten om in de file voor ijs te gaan staan, maar zodra we na lang wachten aan de beurt zijn, komen we er achter dat we eerst in de andere file bonnetjes voor een ijsje hadden moeten kopen. Nou ja, dan maar geen ijs, want om nu nog een keer in twee lange files te moeten wachten is ons iets teveel van het goede. Ook worden onze plannen getorpedeerd, om naar de Tropicana Club te gaan, want die ligt buiten het centrum, en is die avond niet geopend. Cuba is nog niet open genoeg om aan onze culturele belangstelling te kunnen voldoen. Op straat komen we jochies tegen, die hun ´zusjes´ aanprijzen, Hey Gringo, you wanna fuck my sister ? 
We gaan er maar niet op in. De volgende morgen worden we uitgenodigd om bij een Russische koopvaarder aan boord te gaan, en na een korte rondleiding over het schip, krijgen we wodka en gedroogde haai geserveerd. De Russen zijn geïnteresseerd in onze tijdschriften, en later verzamel ik er een aantal en geef ze aan de Russische officier die me uitgenodigd had. De Russische Kapitein verteld een anekdote, dat hij in een Arabisch land, ooit in een hachelijke situatie had gezeten. Hij vertelde dat de locale scheepsagent nogal verrukt was, van één van de vrouwelijke en zeer blonde stewardessen aan boord van het Russische schip. De Kapitein had als grapje tegen de agent gezegd dat hij ze mocht hebben voor twintig kamelen, en tot zijn grote verrassing de volgende morgen twintig kamelen voor de valreep had staan. Om nu de transactie ongedaan te maken, hij veel overtuigingskracht nodig had, en dat de agent een financiële schadevergoeding wou hebben, anders zou hij het geval bij de rechtbank aankaarten. De Cubaanse scheepsagent komt bij ons aan boord, en verteld een beetje over het regime, en over de gebreken van het socialistische systeem. Zo maakt hij duidelijk dat er aan de meest simpele zaken gebrek bestaat, zoals zeep, keukengerei, pannen, papier, pennen e.d. Ik vraag aan hem of hij aan Cubaanse sigaren kan komen, maar hij zegt dat hij er maar een klein aantal kan bemachtigen. Hij geeft ons een lijstje van de meest noodzakelijke items die hij nodig heeft, waaronder een pijp. En hij vraagt mij of ik die bij een volgende reis voor hem kan meebrengen. Ik beloof hem dat, maar helaas we zijn er niet meer terug geweest. Mijn bezoek aan de Tropicana Club zal dan maar tijdens een privé-bezoek moeten gebeuren.
Proost, Cuba Libre !
P.S. voor een compleet sfeerbeeld te krijgen luister en kijk naar de volgende playlist op Youtube; http://www.youtube.com/view_play_list?p=B78C5A07533B2476>
©2009 Dick Bal
Brazilie
Memoires van een Sparks 
Plaats een reactie