Memoires van een Sparks

We lagen met de Coral Rubrum in een van de havens aan de Golf van Mexico, ik kan me de exacte haven niet meer herinneren, maar ik liet me door de kok overtuigen om met hem de wal op te gaan om vis, schaal- en schelpdieren te gaan kopen op de locale vismarkt. Eenmaal aangekomen kochten we allerlei soorten vis, garnalen en schelpdieren, ik kom zelf uit een vissersdorp en had er dus enigszins verstand van. De kok sprak goed Spaans, en ik kon het redelijk goed verstaan, al wou het spreken nog niet zo vlotten. Het Spaans spreken kwam pas goed op gang na het nuttigen van een aantal biertjes. Ik kan dat dus als tip geven aan een ieder die een vreemde taal wil leren spreken. Een tweede tip, is dat je een taal het beste leert in bed….! In bed ? Ja in bed met een mooie dame naast je.

Enfin, wij gingen met onze verse vis terug aan boord, en de kok beloofde om een Mexicaanse vissoep te prepareren (een soort Bouillabaise), waar de garnalen en schelpdieren met schaal en schelp in werden gekieperd. Tijdens de lunch, zat ik met de 1^e stuurman aan tafel, en vroeg hem waarom hij niet van de Mexicaanse vissoep at? Hij zei;  “Al die oogjes, die me liggen aan te staren” en hij wees op de garnalen die in de soep dreven en maakte een afkeurend gebaar. Ook ging ik vaak de locale markt op om tropisch fruit te kopen, want ook bij onze rederij kwamen er Kapiteins voor die als heilig doel een zo laag mogelijk voedingscijfer voor ogen hadden. Dat betekende dus dat de kwaliteit en de kwantiteit van het eten vaak te wensen over liet. Het gebeurde redelijk vaak dat de Kapitein in de radiohut kwam, voor het opmaken van een telegram voor het bestellen van victualiën en andere benodigdheden en spare-parts. Dan stond er op de bestellijst bijvoorbeeld; 50 dozen longlife melk, 120 kilo aardappelen, en op het telegram werd alles door twee gedeeld, of zelfs geschrapt. Met name de wat luxere zaken werden vaak geschrapt.  Gelukkig waren er ook Kapiteins die zich niet lieten beïnvloeden door een laag voedingscijfer van collega´s en gewoon bestelden wat er nodig was.

Tijdens een van die bezoeken aan de markt, liep ik met de 3^de WTK, een lange blonde Tukker van 1,90 meter over de markt. Nou ja lopen, het was meer continue bukken, want de zeilen die over de kraampjes waren gespannen hingen hooguit op zo´n 1,70, en wij waren allebei lang. Vrouwen en kinderen stonden ons dan ook vaak aan te kijken of we van een andere planeet afkomstig waren. “Gigantes!”

©2009 Dick Bal

Brazilië